دردوران ما آنچیزی که بسیاراسباب مشکل ودردسرشده است کمبود وقت وزمان است. ویا بنوعی بی برکتی عمر. آیا این بخاطرتقدیرماست ویا درتدبیروبرنامه ریزیهایمان مشکل است؟

این مسئله برای طلبه ای که می خواهد حدود 15سال تحصیل کند تا به مراتب عالیه علمی ومعنوی برسد مشکلات بسیار وحواشی زیادی ایجاد کرده است.

زیراطلبه ازیک طرف باحجم زیاد برنامه های درسی وتحصیلی روبرو است . ازطرف دیگر جمعی ازبرنامه ها که ممکن است بعضی ازآنها دورازافراط وتفریط مفیدباشد ولی اکثرآنها جزاتلاف وقت برای طلبه نمی باشد.

دراین زمان دستگاههای مختلف اداری ؛ لشگری ؛ کشوری؛ علمی ؛ فرهنگی ؛ ..... انواع همایشها ؛ جلسات ؛ میزگردها ؛ گردهمائی ها ؛ بزرگداشتها وتجلیل وتکریم ها ؛ تودیع ومعارفه ها ؛ مراسم ملی مذهبی انقلابی ؛ انواع مسابقات ؛ ملاقاتها ودید وبازدیدها؛ راهپیمائی ها.... برگزارمی کنند وانتظاردارند طلبه ها هم دراین مجالس شرکت کنند وبتعبیری زینت المجالس شوند ودراین گونه جلسات هم معمولا با برنامه هائی مثل تلاوت قرآن وخیرمقدم وچند تا سخنرانی وتعارفات معمول وعرفی ورد وبدل کردن هدایائی به پایان می رسد . این مجالس شاید برای مجریان وبرگزارکنندگان آن بعنوان شرح وظیفه وگزارش کارویک اقدام مهم فرهنگی تلقی شود ولی ازروی حقیقت وانصاف چقدربدرد طلبه می خورد وچقدرجوابگوی تحصیل وآموزش اومی شود.

آیا طلبه ای که میخواهد مسیردشوارعلم وتهذیب راطی کند می تواند باشرکت دراین مراسمها موفقیت برای آینده حوزه علمیه ونظام مقدس جمهوری اسلامی و خودش کسب کند.

علاوه بربرنامه های فوق برنامه های فرهنگی ؛ تبلیغی ؛ ورزشی ؛ هنری ؛ سیاسی ؛ ادبیاتی ؛ پژوهشی و مراسم مذهبی وآئینی است که خود مدارس علمیه نیزبرگزارمی کنند. که روزبروزدامنه آن دارد گسترده می شود وبرای آن معاونت وبرنامه وبودجه تدوین می شود.بعضی از برنامه ها نیزشاید برای طلبه آسیب جدی روحی ومعنوی باشد مثل شنا واستخررفتن طلاب جوان که موجب ازبین رفتن حیاشود.

خوب صدالبته هرعقل ونفس سلیمی درک میکند که یک سری برنامه هائی مثل شرکت درنماز جمعه وجماعت و یا آئین سوگواری ویا مجلس دعا خوانی ویا بعضی ازورزشها برای حفظ صحت وسلامتی بدن ویا آموزش بعضی ازفنون مثل خوشنویسی و یا اموررایانه و یا رانندگی و غیره برای هرطلبه لازم است وباید برای آن مدارس برنامه ریزی کنند. لکن بحث ویا محل نزاع مربوط به برنامه های گسترده ومتنوع فرهنگی است که درزمان ما مرسوم ومد شده است وحواشی زیادی رابرای طلبه ایجاد کرده است وفراغت وفرصت کمی برای تحصیل طلاب گذاشته است . اینکه اعتدال آن کدام است وافراط وتفریط آن کدام است ازمسائل مهم برنامه ریزی فرهنگی است که اگرمتولیان به آن بی توجهی کنند ویا دراین زمینه ساده انگارنه برخورد کنند درآینده خسارات جبران ناپذیری خواهیم خورد.

نکته مهم دیگراین استکه طلبه باهوش وبافراست خودش خوب تشخیص می دهد که کدام یک ازاین برنامه ها ومجالس برایش مفید است وکدامیک اتلاف وقت ولکن اکثرطلاب جوان اینچنین نیستند که نیازبه راهنمائی ومشاوره دارند وبابرنامه ریزی های معتدل ما باید آنها رابسمت وسوی مناسب هدایت کرد.

ودرپایان باید متذکرشویم اینهائی که مابدان اشاره کردیم فقط برنامه های متنوع فرهنگی بود که ازداخل حوزه وخارج حوزه به طرف طلاب هجوم می آورد . اگررسانه های دیگرسمعی وبصری (رادیو وتلویزیون وماهواره ورایانه) وروزنامه ها ومجلات وگوشی همراه و.....راهم بمیان آوریم آنوقت است متوجه می شویم طلبه ما با چه تهاجم گسترده وکثیری روبرواست که انتخاب رابرای طلبه مشکل می کند وطلبه رابا حواشی زیادی روبرو می کند وبه چالش می کشد.